รอยวลี
๏ หนาวน้ำค้างพร่างพรมห่มผืนโลก
ปกคลุมโศกเอาไว้ในห้อมเห่
สายหมอกหม่นยื้อยุดสุดคะเน
กระชากเทโศกแดแผ่ประจาน
๏ คำว่าเหลือรอยร้างลาที่ปร่าขม
เหมือนซ่อนคมกรีดเถือไม่เหลือหวาน
ใครกันหนอก่อร่างทางร้าวราน
ให้ห้วงกาลทิ้งร้างแล้วอ้างคอย
๏ สายลมแผ่วเคล้าหมอกระลอกหนาว
ดั่งคมกรีดรอยร้าวยิ่งเศร้าหงอย
กี่วันคืนที่ผันนับวันคอย
ไม่เคยปล่อยให้ล่วงบ่วงคำนึง
๏ ฝากดาวร้อยถ้อยวาจาหาคำตอบ
ผ่านวงขอบฟากฟ้าเพื่อมาถึง
กี่คำรักถักคำไหนไม่ตราตรึง
ล้วนล่วงเลยไม่เคยซึ้งบึ้งทรวงนาง
๏ เสียงหยดฝนบนใบในคืนค่ำ
ทุกข์คุมเขตเทวษย้ำด้วยคำอ้าง
ถ้อยคำตอบมีแต่ย้ำห้องอำพราง
ไร้เส้นทางเคยฝันสู่บั้นปลาย
๏ ใบถูกรดหยดซ้ำคงช้ำชอก
ไม่นานดอกคงลาถิ่นสิ้นสลาย
คำบ่ายเบี่ยงเลี่ยงลมอย่างคมคาย
ฝันคงพ่ายกลายขมด้วยลมลวง
๏ มาลีคงผลิสกาวแต่เช้าตรู่
เคล้าเพลินภู่ตัวใหม่เมื่อไกลช่วง
ทิ้งตัวเก่าเคล้าขื่นยืนข้อนทรวง
ไม่อาจหวงทวงรักให้ภักดี
๏ ท่ามดินแดนแสนห่างน้ำค้างหนาว
คงถึงคราวดับกมลอันป่นปี้
แม้เพียงเศษฝุ่นใจไม่เห็นมี
น้อยไมตรีมีบ้างไหมในห้องมาน
๏ รอยวลีที่กรีดขีดเป็นร่อง
แบ่งทางสองบั่นบากยากประสาน
คำตัดพ้อต่อพจน์หยดประจาน
มีแต่รานร้าวป่นเป็นผลตาม
๏ คงวาดหวังใช้ถ้อยแทนรอยมีด
เพื่อกดกรีดขีดขวางสิ้นทางข้าม
เจ้าถักทอมธุรพจน์แสนงดงาม
ถ้อยประณามหวานเหลือเพื่อรานใจ ๚ะ๛
ที่รัก...นิรนาม
ฝากลม
/สงัดเงียบเยียบเย็นยะเยือกอก
น้ำค้างตกหยดเหยาะเลาะยอดไม้
พฤกษาสูงยูงยางสล้างไพร
ดูชดช้อยชื่นใบอุ่นในทรวง
/คำที่ถามว่าเหลือเผื่อบ้างไหม
มีอยู่เต็มห้องใจไหวสุดห้วง
ไม่เคยซ่อนคมกรีดคอยรีดทวง
เพียงแต่ห่วงช่วงไกลไปห่างตา
/สายลมเอยฝากบอกออกไปกล่าว
ว่าถึงคราวลาร้างทางแล้วหนา
เพราะพี่พ้อต่อรักมากคณา
จนเยียวยาไม่ได้ใคร่หายดี
/กี่วันคืนที่ผันนั่นก็นับ
ไม่เคยจับใจจ้วงลวงนะพี่
กี่คำร้อยสร้อยภักติรักที่มี
ล้วนแท้จริงวจีที่รำพึง
/ฝากมาเถิดถ้อยวาจาถ้าอยากรู้
จะคอยอยู่พร้อมมอบตอบไปถึง
กี่คำรักถักคำไปได้ตราตรึง
ถ้วนทุกคำค่ำเคยซึ้งคะนึงกัน
/สายลมหนาวโบกโบยโชยช่วงค่ำ
เฝ้ารุมย้ำประจำนำสุขสันต์
เสมอเสมอเธอก็เห็นเช่นทุกวัน
ทางเราสรรค์ปั้นวางระหว่างใจ
/ใช่จะลืมกันง่ายได้อย่างคิด
เคยสนิทชิดชวนรัญจวนไหว
คำที่บอกออกมาก็จากใน
กลั่นทั้งดวงแอบใกล้ไม่ไกลเลย.
แพรอักษร
ขอบพระคุณพี่ชายค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น