๐ครืน ครืน เสียงฟ้าร้องก้องเวหา
ก้อนเมฆามืดดำก่ำฟ้าหม่น
สายฟ้าแลบแปลบปลาบฉาบเบื้องบน
บันดาลดลฝนฉ่ำมากล้ำกราย
๐เฝ้าแต่มองท้องฟ้ายามใจหมอง
แสงสีทองด่วนดับลับเลือนหาย
เสียงเม็ดฝนร่วงหล่นมาประปราย
แผ่กระจายลายเส้นเห็นแพรวพราว
๐ฟังแต่เสียงเมียงมองอยู่ตรงนี้
ซึ่งเป็นที่หลบฝนทนเหน็บหนาว
เขียนกวีแต่งรับปรับเรื่องราว
เป็นเพลงยาวรินร่ายหลายอารมณ์
๐พืชพันธุ์งามตามดินกลิ่นดอกหญ้า
ที่โอบอุ้มแนวหน้าดั่งผ้าห่ม
หอมกลิ่นฟางกรุ่นกระจายกลางสายลม
ให้ภิรมย์ใจนักคนรักไพร
๐ท่ามแนวเนินฝนหยอกดอกใบบาน
เขาตระหง่านเบื้องหน้าพาไสว
เป็นริ้วคลื่นลมพัดกวัดแกว่งไป
งามถิ่นไพรไอหมอกฝนที่หล่นพรำ/
พลอยตะวัน แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น