~* ถามหา ความรัก *~

*อยู่คนเดียวเปลี่ยวกายจุดหมายห่าง

ในคืนร้างเดือนแรม ไม่แจ่มฟ้า

คิดทดท้อต่อชีวิตลิขิตมา

ความสุขไกลอุรา ยากคว้านัก

*สูญสิ้นหวังพลังใจในตอนทุกข์

ยากจะปลุกคืนกลับจับพันหลัก

อ่อนระโหยโรยแรง แหล่งที่พัก

หาใครรักจริงใจนั้นไม่มี

*สู้กลืนกลบลบรอยอย่างหงอยเหงา

ยิ้มกับรักแสนเศร้า เขาพาหนี

ถามหารักจากใคร ยากได้ดี

จึงสะอื้นอย่างนี้ ที่ริมคลอง

*ช่างเงียบเหงาเหลือใจ คนไกลเอ๋ย !

อ้างว้างก็ยังเคย เผยหน้าหมอง

อยากเดินเล่นริมเล คลื่นเทฟอง

จะนั่งมองทรายลู่ กับผู้คน

อยากให้เธอรับ รู้…

โปรดจงรับรู้ เถิดว่ารัก

ในดวงจิตตระหนัก อยู่เสมอ

ในห้วงลึกอารมณ์ข่มละเมอ

ยากนักใครจะเจอ  แต่เธอครอง

ทิ้งไปบ้างความทุกข์ น่ะยอดรัก

เรื่องเลวร้ายหน่วงหนัก ผลักอย่าข้อง

ปล่อยมันผ่านวัยวันตามครรลอง

คว้าไฟฝันใส่ห้อง ปองในทรวง

อยากให้ฟังกันบ้างยามห่างหน้า

ทุกเรื่องร้ายปัญหาอย่าได้ห่วง

ให้ยึดมั่นวันคืนก่อนตอนเราควง

อยู่กับห้วงดวงใจ ใช่หวั่นรอ

*~ในภวังค์~*

เหมือนนกน้อยไร้รังนั่่งผ่อนพัก

เหมือนเรือหักหมุนคว้างกลางวิถี

เหมือนว่าความโหดร้ายมากมายมี

เหมือนไม่จากสักที มีมากจัง

มีความฝันเคยก่อต่อเมื่อก่อน

ยากจะย้อนคืนกลับนับถอยหลัง

วานนี้นะยังมากมายพลัง

ตอนนี้หมดความหวัง ยังไม่คืน

แต่ก็พร้อมจะลุกขึ้นสู้ใหม่

บวกกำลังแรงใจมิตรได้ชื่น

ไม่พะวงหลงฝันมั่นหยัดยืน

ยิ้มกลบกลืนขืนข่มทุกข์ตรมไกล

ด้วยเพราะมีแสงหม่นปะปนทั่ว

ดำขะมุกขะมัวจนกลัวไหว

มากระชากลากลงลึกอย่างไว

หมดหรือ?ทางเดินไปของใจเรา