พูด

/พูดจาให้คนอื่นฟังรื่นหู
เป็นเหตุให้หน้าตาเรานั้นยิ่งสดชื่น

13/12/56

อุปสรรค

ความฝัน เป็นสิ่งดีเสมอ เป็นทั้งแรงบันดาลใจ แรงกระตุ้น คอยผลักดันเราให้ก้าวเดินไปข้างหน้าฝ่าทุกอย่างด้วยความอดทน...

เราเป็นผู้เบิกทางของเราเอง

๑๓/๑๒/๕๖

อดทนและรอคอย

ให้รักสิ่งที่ทำแม้ลำบาก

เหนื่อยยากฝึกฝนทนหนัก

รอเวลาทำสิ่งดีสิ่งที่รัก

หน้าที่มักนำศรัทธาสู่น่าทำ

สวัสดียามสายๆค่ะทุกท่าน

กิเลส...

/ เมื่อกิเลสตัณหาเข้ามาเผา

ให้ร้อนเร่าอึดอัดยากขัดขืน

ในโลกแห่งมายาทนฝ่ายืน

ทุกค่ำคืนโดนกล่อมใจมอมเมา

/ ไฟตัณหาพาเราเให้เมามัว

คอยเยาะยั่วเพลินพลั้งไม่ยั้งเขลา

เสมือนจริงอนิจจาคว้าเพียงเงา

ฝังแต่ความว่างเปล่าเคล้าแสงไฟ

/ กายถลำเข้าเขตอาเพศสาม

เพราะไหม้ลามเร็วรี่ยากหนีได้

มั่วตัณหาราคะไม่ละไกล

จนจวบวันเลื่อนไหลไร้พรางตา

/ ก็โลกนี้มีหมายหลายต้องการ

คอยประหารใจละลายวุ่นวายหา

มียาดียาแก้แต่ไหนมา

ยังจนใจรักษาครานึกครวญ

/ ปล่อยให้กาลเวลากลบหน้าหรือ

ให้กิเลสเร้ารื้อกระพือหวน

รอให้คร่าให้พรากจากโซ่ตรวน

คอยรุกเร้าเขย่าป่วนส่วนภายใน

/ คงใช่แปลกหรอกนี้ที่จะมอง

ใช่แปลกปลอมเมื่อจ้องจองใจใส่

ก็โลกเราเมื่อตัณหามาก่อนใคร

กิเลสจึงได้ใจใฝ่ยั่วยวน.../

แพรอักษร

สวัสดีค่ะทุกๆท่าน

ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เน๊ต

~*ผู้เฒ่า*~

พระอาจารย์บุญอุ้ม ท่านได้ดูแลแม่ของท่านจนนาทีสุดท้าย ท่านเคยบอกว่าบุตรไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใดอาชีพใด ควรกตัญญูดูแลพ่อแม่ในยามแก่ชรา นี่ละครับความกตุญญูที่ยิ่งใหญ่

~*ผู้เฒ่า*~

/ตั้งแต่เกิดลืมตามาดูโลก

เป็นทารกจนเติบใหญ่วัยแก่กล้า

เป็นแค่คนเดินดินธรรมดา

ที่หากินจนหนังหน้าตาเริ่มโรย

/พเนจรหากินถิ่นโก้หรู

จนฟันฟางเป็นร่องรูเหมือนผู้โหย

ตกระกำลำบากยากโอดโอย

ทั้งตามัวกลิ่นกายโชยลมโบยมา

/มีริ้วรอยความทุกข์ที่ซุกแอบ

ความลำเค็ญยังแนบเจียนแทบบ้า

ขอดเส้นเอ็นปูดโปนตามกายา

เป็นสัญญาณวัยชราให้รับรู้

/มานั่งนึกนอนคิดจิตตระหนก

ยามตัวแก่คล้ายทารกกันทุกผู้

ผู้เฒ่าหรือคือคนเคยเลี้ยงดู

ให้เรานั้นมีความรู้สู้แต่น้อย

/เคยอดออมเพื่อเราเฝ้าถนอม

ริ้นไม่ไต่ไรไม่ตอมไม่ยอมถอย

ให้อ่านเขียนเรียนเล่าเฝ้ารอคอย

กว่าลูกน้อยจะเป็นผู้รู้วิชา

/เป็นเจ้าคนนายคนบนทางทอง

ตามครรลองชีวันที่ฝันหา

มีชีวิตสมฝันมีปัญญา

ไม่ร่อนเร่เหว่ว้ากล้าพากเพียร

๐๐ เีดี๋ยว ๐๐

“เดี๋ยว”  คำเดียวก็สายเกินไป

เมื่อก่อนตอนที่ฉันเป็นเด็กๆ เวลาแม่ใช้ให้ทำอะไร
ฉันมักจะติดคำว่า “เดี๋ยวนะแม่  อีกสักประเดี๋ยว”
แม่บอกเสมอว่า คำนี้คือ อุปสรรคสำคัญที่ทำให้เราทำอะไรไม่สำเร็จ

ฉันไม่เคยสนใจ....เมื่อฉันโตขึ้นมา  เลยนำคำนั้นติดตัวมาด้วย
ฉันได้พบว่า...ฉันพลาดอะไรหลายๆ อย่างเพราะคำๆ นี้
มันทำให้ฉันไม่อยากทำอะไร  ขี้เกียจ และลืมทำอะไรที่ควรทำไป

คำว่า  .  “เดี๋ยว”  นั้นหมายถึง...ไม่อยากทำ  เผลอก็ไม่ได้ทำไปซ่ะงั้น
ฉัน  “เดี๋ยว” จนลืม  และทำให้เกิดเรื่องตามมาเสมอๆ หลายๆ ครั้ง

คนเรามันจะไม่คิดก็ไม่ได้  ..เพราะมันได้เจอกับตนเอง
ฉันในทุกวันนี้ได้เตือนตนเองทุกครั้ง และเสมอๆ  ว่า
ถ้าหากคำนี้มันเดินทางมาหาฉันเมื่อไหร่ให้คิดว่า....
ถ้ามีชีวิตไม่ถึงอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้.....จะเสียใจไหม? ถ้าหากไม่ได้ทำ....
มันทำให้ฉันรีบผลักเอาคำๆนั้นเก็บไปให้ลึกๆ   ละรีบตาลีตาเหลือกมาทำ…
มีหลายอย่างเหมือนกันที่ไม่ทำก็เสียใจ.....แต่..
มันก็คงน่าเศร้ามากมายนัก  หากตายก่อนที่ไม่ได้ทำ.....