/ตะวันย่ำสนธยาฟ้าสีหม่น
เวหาหนสกุณาแจ้กจ้าเสียง
กลับคืนรังเก่าก่อนค่อยร่อนเรียง
ชายป่าเพียงแห่งเดียวเที่ยวพักพิง
/แล้วน้องสาวชาวไร่ไยไม่กลับ
หรือลาลับทุ่งกว้างวางทุกสิ่ง
ยามนี้พี่แสนเหงาขาดเจ้าอิง
ลมหนาวพัดสุดจะนิ่งคอยผิงไฟ
/สายลมแรงแกว่งไกวเรือนไหวโยก
ใจเศร้าโศกก็เกินต้านสะท้านไหว
มีผู้เฒ่าตายายคล้ายคอยใคร
เป็นไฉนดวงตาจึงล้าแรง
/นั่งลงถามความเป็นมาคราร้องทัก
แสนยากจนกันนักคนมักแกล้ง
จำต้องขายลูกสาวกินสิ้นเรี่ยวแรง
ถูกพ่อแม่จับแต่งตัวเข้ากรุง
/เมื่อลูกไกลในทรวงกลับห่วงหา
จากท้องนาทิ้งกลิ่นควายหมายเงินหนุน
กตัญญูพ่อแม่แต่ชีพพรุน
ไร้การุณทุนส่งเข้าดงยา
/เดินเคว้งคว้างกลางสังคมขื่นขมนัก
โดนเขามัดติดหลักคอยตากหน้า
ผ่านมือชายหลายคนจนด้านชา
ทั้งเสพยามั่วกามท่ามโลกีย์
/ทุกคำตอบคือบอบช้ำกระหน่ำอก
เขาผลักตกห้วงเหวเลวบัดสี
จนไม่คิดหวนคืนฟื้นชีวี
ปรารถนาเพียงยามีที่มึนเมา
/ครั้นพ่อเฒ่าล้มป่วยคนช่วยบอก
ให้เธอกลับบ้านนอกมาคอยเฝ้า
จากบางกอกกรุงไกลไร้สิ้นเงา
พ่อก็เฝ้ารอรับจบวับวาย
/นามแม่สายตามเมืองเรื่องเหลือเชื่อ
นกน้อยนั้นมาเพื่อเป็นเหยื่อขาย
แสนเจ็บปวดรวดร้าวเหงาใจกาย
จวบวันตายก็ยังหลงในวงกรรม.../ฯ
แพรรอักษร ๒๑/๐๓/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น