~*จันทร์รำพึง*~

แสงจันทร์นวลผุดผ่องส่องเวหา

กับคืนที่ดาราเดือนลับหาย

บทกวีมีมาให้ไม่เคลื่อนคลาย

รู้ความหมายเมื่อจันทร์นั้นคร่ำครวญ

เมื่อฟ้ามืดเมฆบังอีกฝั่งฟาก

ไม้ใบหลากเผ่าพรรณสั่นตามสวน

หรือจะมีสายฝนหล่นมากวน

ฟ้าปั่นป่วนชวนหวั่นกลั้นอารมณ์

ลืมตามองแต่ใจใยครุ่นคิด

ไม่อยากพลาดไปชิดกลัวจิดขม

ขืนปล่อยไว้แบบนี้มีแต่ตรม

ร้าวระทมโถมซัดเกินจัดคำ

ทนรักไปใจล้าน่าถอยหนี

ช้ำเหลือดีเมื่อใจใฝ่ถลำ

หลงเฝ้าชอบมอบรักคนใจดำ

สุดเจ็บจำเขาทำจนซ้ำทรวง.../

แพรอักษร