/นั่งมองคลื่นล้อลมชมชายหาด
ยามนี้ตัวฉันขาดคนวาดฝัน
เคยจับมือพาเดินเพลินบางวัน
แต่กาลก่อนเรามั่นปันสัญญา
/มาบัดนี้มีแต่คลื่นสะอื้นฝั่ง
แต่เรานั่งดายเดียวเปลี่ยวนักหนา
ทอดตามองจ้องไปไกลสุดตา
เส้นขอบฟ้ามีทะเลลมเห่ครวญ
/แม้บางครั้งไม่มีเธอให้เพ้อหา
มองคลื่นลมซัดพาคราลมหวน
เหมือนใจฉันมันท้อทุกข์ก่อกวน
จากใจชายที่เรรวนป่วนน้ำคำ
/เขาต้องการลาจากพรากสุดกู่
ได้แต่ดูปล่อยใจเต้นไม่เป็นส่ำ
หวังเพียงให้ไปดีมีสุขนำ
คือถ้อยคำย้ำเตือนเหมือนทุกวัน
/ไม่เป็นไรแม้กมลจะหม่นหมอง
น้ำตานองมากครั้งยามพลั้งฝัน
หากว่าเธอสุขใจไม่ว่ากัน
รักของฉัน คือการให้..ให้เพียงเธอ
/เพราะว่ารักจริงจริงสิงในอก
ใจสะทกจึงไหวหวั่นสั่นจนเผลอ
ปล่อยความทุกข์รุกเร้าเฝ้าละเมอ
จนบอบช้ำพร่ำเพ้อด้วยจำนน
/จะมีใครบ้างหนอพอให้เห็น
ความรักเร้นภายในใจสับสน
ถึงคร่ำครวญป่วนจิตคิดก็ทน
แต่พอเจอหน้ามลกลับทนไป
/ก็คิดถึงเธอมากจากดวงจิต
แม้เผลอนิดเข้าชิดกันวันแจ่มใส
แอบสถิตนิ่งนานบนลานใจ
แนบซุกในความคำนึง...คิดถึงเธอ
กลอนมีความหมายและไพเราะมากนะน้องตะวัน (มากกว่าเพลงอีกนะ)
ตอบลบ