พระอาจารย์บุญอุ้ม ท่านได้ดูแลแม่ของท่านจนนาทีสุดท้าย ท่านเคยบอกว่าบุตรไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใดอาชีพใด ควรกตัญญูดูแลพ่อแม่ในยามแก่ชรา นี่ละครับความกตุญญูที่ยิ่งใหญ่
~*ผู้เฒ่า*~
/ตั้งแต่เกิดลืมตามาดูโลก
เป็นทารกจนเติบใหญ่วัยแก่กล้า
เป็นแค่คนเดินดินธรรมดา
ที่หากินจนหนังหน้าตาเริ่มโรย
/พเนจรหากินถิ่นโก้หรู
จนฟันฟางเป็นร่องรูเหมือนผู้โหย
ตกระกำลำบากยากโอดโอย
ทั้งตามัวกลิ่นกายโชยลมโบยมา
/มีริ้วรอยความทุกข์ที่ซุกแอบ
ความลำเค็ญยังแนบเจียนแทบบ้า
ขอดเส้นเอ็นปูดโปนตามกายา
เป็นสัญญาณวัยชราให้รับรู้
/มานั่งนึกนอนคิดจิตตระหนก
ยามตัวแก่คล้ายทารกกันทุกผู้
ผู้เฒ่าหรือคือคนเคยเลี้ยงดู
ให้เรานั้นมีความรู้สู้แต่น้อย
/เคยอดออมเพื่อเราเฝ้าถนอม
ริ้นไม่ไต่ไรไม่ตอมไม่ยอมถอย
ให้อ่านเขียนเรียนเล่าเฝ้ารอคอย
กว่าลูกน้อยจะเป็นผู้รู้วิชา
/เป็นเจ้าคนนายคนบนทางทอง
ตามครรลองชีวันที่ฝันหา
มีชีวิตสมฝันมีปัญญา
ไม่ร่อนเร่เหว่ว้ากล้าพากเพียร
/พ่อแม่ไร้สมบัติจัดหมวดแบ่ง
เพราะมีแรงแค่ส่งลูกปลูกชีพเปลี่ยน
ไม่อับอายเพื่อนพ้องจ้องแต่เกวียน
เข้าร่ำเรียนเหมือนกันมีฝันรอ
/อย่าต้องฆ่าต้องแกงแย่งสมบัติ
ตามข่าวทางโทรทัศน์อนาถหนอ
สงสารเถิดผู้เฒ่าอยากเคล้าคลอ
รอเรากลับไปพะนอก็ชื่นใจ.../
แพรอักษร ๐๒/๐๔/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น