หากวันนี้เหนื่อยล้าไม่กล้ารุด
ไฟชีวิตยากจะจุดจนติดได้
เกินกำลังหยัดยืนฝืนก้าวไป
เพราะเหตุใดเรื่องราวจึงเฝ้าจอง
เพียงหนึ่งคำ พร่ำออกมา บอกว่ารัก
ก็ทึกทัก ปักใจ ใฝ่สนอง
เมื่อเธอทิ้ง กันไป ไม่แลมอง
น้ำตานอง ร่ำไห้ เหมือนพ่ายแพ้
เพียงหนึ่งคำ เธอย้ำ ทำฉันเจ็บ
ราวจิกเล็บ เจ็บเนื้อ เหลือจะแก้
ฉันถูกเธอ เหยียบย่ำ ช้ำดวงแด
แต่จะฟื้นคืนแน่แน่แท้คอยดู
ฉันลุกขึ้นก้าวย่างบนทางเปลี่ยว
ถึงโดดเดี่ยวก็ยังพร้อมยอมต่อสู้
จะไม่ขอพ่ายพับให้รับรู้
จะยืนอยู่สู้โลกโชคชะตา
แม้เวลาผ่านผันฉันยังอยู่
ดาวเดือนคงเคียงคู่อยู่เวหา
ตีนฟ้าเปิดแสงสางเรืองรางมา
แจกแสงจ้าเป็นประจำอยู่ร่ำไป
ทุกทุกเรื่องในชีวันย่อมผ่านพ้น
ไม่มีหรอกที่มืดหม่นเกินทนไหว
แล้วสักวันหรอกน้ำตาจะลาไกล
เมื่อหัวใจยังสู้มิรู้ยอม.
แพรอักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น