/เช้าวันนี้ฉันฝันถึงวันเก่า
ความปวดร้าวคราวก่อนย้อนอีกหน
เจ็บเจียนตายคล้ายคมมีดกรีดกายตน
ใจสับสนหม่นเศร้ารุมเร้าทรวง
/กับอดีตรางเลือนเหมือนความฝัน
เคยอาทรต่อกันเฝ้าหวงห่วง
มาบัดนี้ไม่เหลือแล้วแก้วกลางทรวง
ความหึงหวงสิ้นไร้ในแววตา
/เวลาผ่านนานนมเหมือนหล่มปลัก
ทั้งคนรักเพื่อนรักพรากหายหน้า
ทุกทุกสิ่งเลือนลับกับเวลา
เหมือนกรรมซัดผลัดหน้ามาเอาคืน
/อยากมีวันแสนหวานไว้ขานขับ
คอยซอนซับความชุ่มเย็นเช่นเขาอื่น
เก็บความร้าวระทมทุกข์ถมกลืน
วันแสนชื่นจากจางระหว่างรอ
/แต่คงเป็นแค่ตำนานการสมมุติ
รักพิสุทธิ์ที่หัวใจไม่เคยได้
มีแต่เหงาเคล้าน้ำตาจนล้าไป
สิ้นแล้วฝันต่อใหม่ไม่เหมือนเดิม.../
แพรอักษร ๑๕/๐๔/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น