/ เคยบ้างไหมเคว้งคว้างใจว่างเปล่า
เสมือนคนไร้เงาเฝ้าโหยหา
ปล่อยใจจรร่อนเร่กับเวลา
ปรารถนาเพียงเสาะค้นคนเข้าใจ
/เหงา..? คงเป็นเหงาเผากมลจนร้อนผ่าว
จึงทำฉันปวดร้าวเจ็บราวไข้
มันปวดเหน็บเจ็บลึกผนึกใน
โอ้..! ความเหงาเจ้าไยอยู่ใกล้นัก
/มันทุกข์ทนเกินอำพรางเกินย่างหนี
อยากจะหยุดมันสักทีเข้าหาญหัก
อีกนานไหมใจเหงาอันเศร้านัก
จะมีคนทายทักเก็บกักมัน
/แต่จนใจไร้คนที่เฝ้าคิด
เพื่อพิชิตความเหงาเราในฝัน
แค่คิดคิดให้ผ่านพ้นบางวัน
ใจก็หวั่นไหวจนท้อ..จะรอใคร
/นี่แหละเหงา มันคือเหงาเงาของร่าง
ที่เจอะเจอระหว่างทางจิตสุมใส่
ผ่านทุกข์ทนบางคนก็พ้นไป
ยากจะฉุดหยุดมันได้..ใช่!ความเหงา../
แพรอักษร ๒๔/๐๔/๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น